Methodeonderwijs… het is zo’n woord dat je als ouder soms doet duizelen. Want uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: een plek waar onze kinderen gezien worden, waar ze zichzelf kunnen zijn, waar leren natuurlijk en plezierig voelt. Daarom kozen wij bewust voor Freinet.

Wij kozen heel bewust voor Freinet.

Niet omdat het perfect is, geen enkele school is dat, maar omdat het zo dicht aanleunt bij wat wij belangrijk vinden in opvoeden en leren. En hoewel er altijd dingen zijn die misschien nét anders mochten, voelen wij ons hier helemaal thuis.Het is heerlijk om onze kinderen te zien groeien en bloeien. Om te zien hoe ze met vertrouwen naar school vertrekken, zichzelf kunnen zijn, en een hele dag mogen bewegen binnen een omgeving die hen écht begrijpt.

Eén van de grootste cadeaus?

Dat we onze instapper niet met tranen aan de schoolpoort moeten loslaten. Geen “gedwongen” afscheid tussen tientallen ouders. Maar gewoon een rustige start van de dag, tot aan de klasdeur. Een zacht afscheid, afgestemd op het tempo van ons kind. En op dat van ons als ouder.

We voelen ons betrokken.

We mogen een helpende hand zijn. Als iets moeilijk loopt, moeten we geen oudercontact afwachten: we spelen kort op de bal, samen als team. Leerkrachten denken mee, luisteren, en kijken verder dan cijfers of verwachtingen op papier. En dan zijn er nog de foto’s en de inkijk in hun klasleven. Zó fijn om te weten wat er die dag gebeurde, zeker wanneer de vraag “Hoe was het op school?” altijd beantwoord wordt met een doodgewone “goed”. Dankzij die foto’s, verhalen en updates zien we wat hen écht bezighoudt.

“Achtergesteld onderwijs”? Helemaal niet!

Er bestaat nog zó vaak een misverstand over Freinet. Dat het “achtergesteld onderwijs” zou zijn. Dat kinderen “maar wat beziggehouden worden”. Maar dat is écht niet hoe het werkt. Kinderen in Freinet komen met dezelfde bagage aan de eindbestemming als kinderen in het regulier onderwijs. Ze halen dezelfde eindtermen, dezelfde basis, dezelfde fundamenten. Alleen… ze nemen onderweg een ander pad. Een pad waar veel meer ruimte is voor onderzoek. Waar de vragen die in hun hoofd zitten, er ook echt mogen zijn. Waar ze antwoorden gaan zoeken, waar hun interesses gevolgd worden, waar dingen aan bod komen die je in de traditionele klasmuren zelden of nooit tegenkomt. Dát is kennis die blijft plakken. Omdat ze zelf mogen ontdekken. Omdat leren verbonden is aan nieuwsgierigheid. Ook op creatief vlak worden ze zó veel rijker geprikkeld. Ze kunnen hun ideeën kwijt, hun fantasie loslaten, bouwen, denken, creëren. En dat volledig vanuit zichzelf.

Klasoverschrijdend ontdekken

Wat ik persoonlijk heel mooi vind, is dat er binnen Freinet vaak klasoverschrijdend gewerkt wordt. Kinderen uit verschillende leeftijden en klassen worden samengebracht om projecten uit te werken. Zo werken ze bijvoorbeeld met de hele school samen aan een schoolkrant. Iets tastbaars. Iets dat écht van iedereen samen is. Waar elk kind, groot of klein, zijn steentje aan kan bijdragen.En wanneer ze dan glunderend dat eindresultaat tonen, voel je aan alles hoe waardevol die samenwerking is.

De groene tuin vol avontuur

En dan heb je nog de enorme groene tuin. Een plek waar naar hartenlust geravot kan worden, gebouwd, geklommen, ontdekt en gespeeld. Zo kunnen ze samen zorgdragen voor de school-kippen en werken in de moestuin. Mijn kinderen hebben daar zóveel nood aan. Zóveel plezier in. En ja… mijn wasmachine iets minder 🤭. Maar wat ze daarmee bij Freinet leren, beleven en voelen? Dat weegt er dubbel en dik tegenop.

Ruimte om te voelen

Wat ik misschien wel één van de mooiste dingen van Freinet vind, is dat kinderen ook mogen aangeven wanneer hun hoofd nood heeft aan een kleine pauze. Even tot rust komen, een momentje ademruimte, en daarna weer fris en monter verderwerken. Die zelfkennis, dat luisteren naar jezelf… dat gun ik elk kind. En dat is misschien wel een hele waardevolle vaardigheid die vele volwassenen nog missen.

Leren van, met én voor elkaar

Op school leven kinderen écht samen. Alle kinderen kennen elkaar, kleintjes, groten en iedereen daar tussen. Je ziet hoe oudere leerlingen kleine kinderen helpen met hun jas, hun schoenen, hun weg vinden. Niet omdat het moet, maar omdat het zo natuurlijk aanvoelt. Dat is niet alleen leren van elkaar of met elkaar. Dat is ook leren zorgen voor elkaar. En dat, vind ik, is minstens even waardevol als wat er in eender welk werkboek staat.

Voor ons voelt Freinet thuiskomen. Voor onze kinderen, en voor ons als gezin.