Mijn bevalling in het ziekenhuis is nu bijna 2 maanden geleden, het is gek hoe compleet je jezelf kan voelen en je eigenlijk de pijn die je op dat moment had ook niet meer kan herinneren. Ik geloofde het eerst ook nooit dat het echt waar was, maar zo gauw je het lieve kleintje op je borst hebt liggen ben je alles vergeten. En is die 17 uur dat ik bezig ben geweest ineens niet meer zo erg als dat ik het op dat moment vond. Maar we gaan bij het begin van mijn bevalling beginnen.

Meteen naar het ziekenhuis

Vrijdag 8 oktober 2021 deze dag kan ik mezelf nog heel goed herinneren, ik liep al een aantal dagen dat ik mezelf niet helemaal prettig voelde. Ik had last van mijn bovenbuik en het plassen ging ook niet meer zo prettig. Ik heb toen toch naar het ziekenhuis gebeld en gevraagd of ik langs kon komen. Eerst gaf de verloskundige aan dat ik het aan kon kijken. Maar toen ze eenmaal mijn dossier had gelezen, hebben ze meteen afspraak ingepland. Want gezien de vorige keer met Vienna wilde ze geen risco lopen. Ik werd dus om 12:00 verwacht op de afdeling verloskamers voor een ctg en afnamen bloed en urine.

Ik heb toen heel snel mezelf opgefrist en mijn koffertje gecontroleerd. Ondanks dat ik zeker wist dat alles erin zat wilde ik toch dubbelchecken. En ondanks dat ze niet hadden gezegd dat ik moest blijven, had ik toch een soort onderbuikgevoel. Een gevoel wat mij nooit in de steek laat. Eenmaal in de auto werden Jeroen en ik allebei erg stil, we hoopte op goed nieuws en stiekem ook wel dat het einde in zicht zou zijn. Ondanks dat dit een goede zwangerschap is geweest leef je toch met veel onzekerheid en onrust in je lijf. En hoop je dat er geen herhaling van de vorige zwangerschap zich herhaalt. Gelukkig heb ik hier niet veel over getwijfeld maar je houdt er onbewust toch rekening mee.

Verloskamer

We kwamen bij het ziekenhuis in Goes aan en liepen samen de trap op. Zweet in onze handen en stiekem toch ook zenuwachtig. Bang dat ik voor niks daar zou zitten en dat het weer tussen mijn oren zou zitten. Gelukkig kon ik hier niet lang over nadenken want wij werden vrij snel naar binnen gehaald.

Ik werd in de verloskamer geïnstalleerd, eerst nog even naar de wc zodat ik mijn urine kon opvangen en daarna werd ik aan het CTG gelegd. Daarna kwam er nog een verpleegkundige die bloed kwam afnemen en zo kon het wachten beginnen. En geloof me dan duurt een half uur lang. Gelukkig zag ik aan de ctg dat onze kleine meid het goed maakte dus hier was ik meteen gerustgesteld. Ik had meer spanning voor de bloeduitslag en urine…

Toch zwangerschapsvergiftiging?

Gelukkig duurde dit niet heel lang en kwamen ze al gauw vertellen dat er helaas toch eiwit in mijn urine was gevonden en dat dit dus kon duiden op een zwangerschapsvergiftiging. Dit sloeg in als een bom..ik probeerde mezelf echt groot te houden en trok ook gelijk die enorme muur op.

Ik mocht van mezelf niet in paniek raken. Maar er ging van alles door mijn hoofd. Allerlei vragen waarmee ik de verloskundige bekogelde en waar zij op dat moment ook niet echt antwoord op kon geven want de bloeduitslagen waren nog niet binnen. Hierop moesten we helaas even wachten. En zo verdwijnt ze kamer uit en breek ik..ik kon alleen maar huilen en zag het gezicht van Jeroen die ook verslagen was maar positief voor mij bleef. Maar een besluit waren wij het over eens, ze hoeven niet te rekken ze mogen haar halen!

Paniek!

Na de lunch kwamen ze terug met de uitslagen van het bloedonderzoek. En deze keer was ze niet alleen maar met nog een verpleegkundige en de gynaecoloog. Mijn gevoel zei meteen dit is niet oké en inderdaad ze konden vaststellen dat ze afwijkende waardes in mijn bloed zagen zitten.

En ze kunnen dus eigenlijk wel met bijna zekerheid vaststellen dat ik een zwangerschapsvergiftiging had met daarbij ook een blaasontsteking, hiervoor kreeg ik gelukkig een kuurtje mee. Blijkbaar kun je dus ook een zwangerschapvergifting ontwikkelen met een lage bloedruk. Want de gehele zwangerschap was mijn bloeddruk erg laag zo 100/60 ongeveer. Iets wat ik zelf totaal niet kende en soms had ik er last van. Maar doordat de bloeddruk laag was maakte ik mezelf niet echt zorgen. Maar nu, ik raakte compleet in paniek en de tranen die namen de overhand.

Gelukkig waren we het er allemaal over eens dat ik ingeleid zou worden, ik was ten slotte bijna 38 weken en risico nemen deden ze niet aan. Ik kreeg uitleg over hoe de inleiding in zijn werk zou gaan. En kregen een blaadje mee met de afspraken voor de komende dagen erop.

Morgen is de inleiding…

Morgen moest ik terug op controle komen en zondag ( 10 oktober ) werd ik ingeleid. En zo verlieten wij het ziekenhuis met een datum dat wij waarschijnlijk onze kleine meid gingen ontmoeten…

Ineens hadden wij een mogelijke datum dat ze geboren zou gaan worden. Dus alles moest ook geregeld worden voor Vienna. Oppas voor in huis, boodschappen, iedereen inlichten dat ik werd ingeleid. Of ja, de mensen die dicht bij ons staan. De dagen dat ik nog thuis was heb ik helemaal in het teken van Vienna gezet, zoveel mogelijk tijd met haar doorbrengen want heel eerlijk, ik zag er zo tegen op om haar te missen. Bij de gedachte alleen al moest ik zo hard huilen.

De geboorte van Maé

Maar ik wist ook dat Vienna in goede handen is, mijn zusje komt in huis en zorgt ook voor de beestjes. Dus gelukkig was dit getackeld. Het aftellen was echt begonnen en de spanning namen ook heel erg toe. Maar we hebben zoveel mogelijk leuke dingen gedaan en alles voorbereid. Normaal gaat een weekend heel snel en dan gaan ineens de uren heel langzaam.

De voorbereiding

Zaterdag 9 oktober moest ik weer op controle, gelukkig was alles stabiel en konden wij snel naar huis. De middag heb ik nog gezellig met Vienna en haar (vriendinnetje) buurmeisje pepernoten gebakken & heerlijk gespeeld.

Zondag 10 oktober moesten wij ons melden om 14:00 uur. In de ochtend is mijn vader nog langs geweest en hebben we nog even gezellig kunnen kletsen tot ik naar het ziekenhuis moest. Het was voor mij heel lastig om de controle uit handen te geven. En ook om mezelf over te geven aan de inleiding. Maar ik was vast beraden om alles over mezelf heen te laten komen en op een natuurlijk manier te bevallen. Dat was mijn grootste wens! Een normale bevalling…

Dezelfde verpleegkundig als bij de bevalling van Vienna

Om 14:00 melde wij ons netjes op de afdeling. De verpleegkundige die ook tijdens de zwangerschap van Vienna voor mij heeft gezorgd was er nu ook. Geregeld spraken wij elkaar even via Instagram. Toch heel erg leuk en bijzonder als zij nu wel ons meisje geboren zou zien worden. ik zei het toen nog tegen haar: wie weet ben je wel bij de bevalling!

En voor nu was het inderdaad zo dat ze erbij zou kunnen zijn. We werden weer op dezelfde kamer geïnstalleerd als de afgelopen dagen. Dit was erg fijn zeker omdat het gewoon erg prettig aanvoelde, toch een beetje een eigen plekje te hebben. Er werd eerst een ctg gemaakt en daarna zou de ballon geplaatst worden & het infuus gezet worden.  ik vond dit zo onwijs spannend. De vorige keer ging het prikken van het infuus niet geheel vlekkeloos dus ik hield mijn hart vast voor deze keer. Maar wat ik nu wel had gedaan is alles aangegeven en duidelijk ook gezegd wat mijn grens was. Gelukkig viel het allemaal wel mee en was het eigenlijk allemaal zo gebeurt.

Het ballonnetje zetten was spannend

Het ballontje zetten was even een uitdaging omdat mijn baarmoedermond wat diep licht maar uiteindelijk heeft de gynaecoloog hem gezet. Het was geen prettig gevoel omdat ze dien eendenbek erop zetten en je krijgt dan een soort van krampen maar deze zakte gelukkig af toen de ballon eenmaal zat.

Vanaf hier begon het wachten soms kreeg ik krampen maar had niet echt het idee dat het ballontje wat deed. Het was een dagje dat ik lekker rustig aan kon doen en heel fijn dat Jeroen kon blijven. De volgende ochtend moesten wij ons om 07:00 weer melden op de verloskamers. Ik had goed geslapen en was ook betijd wakker om te douchen zodat ik fris en fruitig naar de verloskamers zou gaan. Eerst werd ik aan de ctg gelegd en daarna gingen ze kijken of de ballon iets gedaan had. Ik zelf was ervan overtuigd dat ik geen ontsluiting had.  Maar uiteindelijk had ik toch echt 2cm en konden ze mijn vliezen breken.

Vliezen breken

Natuurlijk ging dit ook niet helemaal vlekkeloos, doordat mijn baarmoedermond te ver lag konden ze het niet breken met de speciale “brei” naald. Uiteindelijk hebben ze gekozen om met de electrode mijn vliezen te breken. Je zou denken dat een klein gaatje niks te weeg kan brengen maar niks is minder waar. Eerst vloeide het een beetje, tot ik van het bed af wilde en dus naast mijn bed ging staan. Bij de gedachten nu ik eraan terugdenk moet ik zo hard lachen. Het liep namelijk recht in mijn sloffen..

De inleiding

Doordat ik werd ingeleid werden elke keer de weeën opwekkers hoger gezet, en dit was ook duidelijk te merken. Ik kreeg al gauw last van rugweeën. In het begin viel het echt wel mee maar ze werden steeds heftiger en pijnlijker waardoor ik ze niet goed kon opvangen en ook geen houding wist voor ze op te vangen.

Het liefst zonder verdoving

Ik wilde het zo graag zonder pijnstilling doen maar niks hielp… ik heb onder de douche gezeten, ik heb rond gelopen, ik heb gewiebeld. Maar niks hield en de weeën werden dusdanig heftig dat ik uiteindelijk toch voor pijnstilling heb gekozen. Doordat ik al drukkend gevoel had, werd er eerst gevoeld hoeveel cm ik had. Nou en ik hoopte echt heel erg dat het toch wel iets zou zijn. Helaas was het nog maar 3 cm en daarna werden mijn de keuzes voor de pijnstilling voorgelegd. Ik had de keuze uit een injectie in mijn been, deze mogen ze eenmalig toedienen en werkt 4 uurtjes. Dus met de kans dat ik weer dezelfde pijn terug zou krijgen en met veel pech als ik dan op 7cm zat ik geen ruggenprik meer kon krijgen.

Toch een ruggenprik

Uiteindelijk heb ik toch mijn keuze gemaakt voor de ruggenprik. Hoe bang ik ervoor was hoe blij dat ik er nu mee was. Het gaf een hoop rust en ik kon eindelijk ontspannen. Ik zat nog maar op 3cm dus had nog wel even te gaan en het was half 2 dus stiekem hoopte ik ook dat het snel zou vorderen. Maar zoals het met alles gaat duurde dit langer langer en nog eens langer dan gedacht. Rond 18:00 zat ik dus nog maar op 5cm dus het was niet heel veel sneller gegaan. Wel besloten ze de weeën opwekkers nog iets hoger te zetten zodat het misschien sneller zou gaan. Elk uur kwamen ze even kijken en om de 3u ongeveer voelen op hoeveel cm ik zat.

Helaas hielp de prik nog maar aan een kant en kon ik alleen nog maar op mijn rug liggen, dit voelde op een gegeven moment niet meer fijn omdat alles pijn begon te doen. Maar zo gauw ik niet plat genoeg lag had Maé er best wel last van.

Ook is er even sprake van geweest dat het een twijfel geval werd of het geen keizersnede zou worden. vanaf dat moment kreeg ik blinde paniek en wilde ik gelijk dat ze gehaald werd. Ik wilde namelijk een gezond meisje mee naar huis nemen en niet dat ik haar onnodig in gevaar zou brengen omdat we dit al eens met Vienna mee hadden gemaakt. Onze geest kon dit niet nog een keer aan. Nu moet ik wel echt zeggen dat Jeanine de verpleegkundige die ook tijdens dat ik er lag met de zwangerschap van Vienna en nu dus ook weer voor mij zorgde mij onwijs er doorheen heeft geholpen en gerust heeft gesteld. Het was heel moeilijk om mijzelf rustig te houden en positief te blijven want de angst nam het heel erg over.

8 cm ontsluiting

Om 21:00 gingen ze weer voelen en bleek dat ik al op 8cm zat dat was dus best snel voor ons doen en ik hoopte ook zo dat Jeanine bij deze bevalling zou zijn. maar haar dienst zat er rond 23:00/00:00 op. Uiteindelijke zat ik rond deze tijd op de volledige ontsluiting en werd het wachten op de persweeën.

Ik kreeg een nieuwe verpleegkundige ook echt een geweldige vrouw en een hele leuke verloskundige. Het waren twee ongelooflijke toppers die mij ontzettend geholpen hebben. Het wachten duurde wederom weer erg lang…en de ruggenprik stond inmiddels af en de weeën opwekkers werden weer iets hoger gezet zodat ze op gang zouden komen. Maar ook dat wachten werd beloond want om 01:45 kon ik eindelijk gaan beginnen en wat keek ik hier naar uit, eindelijk kon ik mezelf nuttig maken en zou ik eindelijk ons meisje in mijn armen kunnen sluiten.

Persen

Het persen ging heel soepel en soms moest ik even door de pijn heen en ook af en toe geen flauw idee waarmee ik bezig was, haha! Maar goed, Jeroen heeft mij zo goed bijgestaan en gedaan wat hij kon. Voor hem was het ook een lange dag met veel wachten en weinig kunnen doen.

De geboorte van Maé

Maar uiteindelijk na 45 minuten persen was daar om 02:30 onze prachtige Maé Anna Tanis, 52cm & 3770gram geboren. Ze huilde meteen toen ze eruit kwam en heb haar zelf aan kunnen pakken. Iets wat ik onwijs graag wilde en heb haar ook niet los gelaten. Jeroen kreeg niet eens de kans om haar goed te bekijken, ik vond het heel mooi dat ze nog een tijdje aan mij verbonden zat en ze de navelstreng echt even hebben laten zitten.

Jeroen mocht de navelstreng doorknippen

Uiteindelijk heeft Jeroen de navelstreng door mogen knippen en was het wachten tot de placenta ook na kwam. Dit vond ik zelf een minder prettig gevoel omdat ze op je buik kunnen gaan drukken. Maar na een keer persen was deze er ook. Gelukkig viel het hechten ook alles mee en werd alles voor ons gedaan. Maé werd aangekleed, ik werd gewassen want douchen was even geen optie door het vele bloed wat ik verloren was.

En voor ik wist lagen wij lekker op de kamer met zijn drietjes , het was heel onwerkelijk en ik bevatten het nog niet. De gehele nacht heb ik ook niet geslapen en kon ik niet wachten om Maé aan Vienna te laten zien want wat heb ik die gemist..

Maar een ding wist ik zeker, mijn gezin is compleet met de komst van onze prachtige dochter Maé.