Onze eerste zoon Morris werd geboren met een spoedkeizersnede. Niet helemaal zoals ik gepland had maar een naar gevoel heb ik hier absoluut niet aan over gehouden. De keizersnede was wat op dat moment het beste was voor zowel Morris als voor mij dus daar had ik vrede mee. Toen ik zwanger van Lewis was kreeg ik de keuze of ik een geplande keizersnede wilde of niet. Mijn keus viel op eerst natuurlijk proberen. Wel met de afspraak dat mocht het niet lukken er zo snel mogelijk een keizersnede zou plaatsvinden en niet langer blijven aanrommelen.

Een flinke baby

Net als Morris werd deze baby flink aan de maat geschat. Morris was echter net drie kilo dus ik dacht dat het met deze knaap ook wel los zou lopen. Dit was echter niet het geval. Hij zat enorm hoog, vliezen konden niet gebroken worden en ook met wee-opwekkers daalde hij niks. Snel werd besloten tot een keizersnede over te gaan. Dit was ook wel echt nodig, Lewis was namelijk vier kilo!

Snel naar huis

Al na één nachtje ziekenhuis mochten we naar huis. Spannend, maar ook fijn om in onze eigen omgeving te zijn. Ondanks dat ik zoals verwacht de eerste dagen best wat last had van de keizersnede verliep alles voorspoedig. Ik had een superfijne kraamhulp ( die toevallig om de hoek bleek te wonen ), Lewis groeide enorm en ook Morris deed het goed. Dat veranderde echter drastisch toen we een week thuis waren.

De nacht van vrijdag op zaterdag begon ik het flink koud te krijgen. Op zich niks geks, ik had de dag ervoor ruim een half uur gewandeld en een bevalling is natuurlijk niet niks. Er gingen in ieder geval nog geen alarmbellen af. In de ochtend stond de newbornshoot van Lewis gepland, gewoon bij ons thuis. Dat was wel fijn want naast dat ik het koud bleef hebben kreeg ik ook last van hoofdpijn. Na een aantal paracetamol voelde ik me echter alleen maar slechter worden. Het viel de fotograaf op dat ik er slechter uit begon te zien en ik besloot mijn verloskundige te bellen.

Een telefoontje naar de HAP

Bellend met de verloskundige kwam ik erachter dat ik inmiddels al een hele strip paracetamol op had. Zij vroeg of ik koorts had. Op dat moment had ik 37,5 maar wel met dus flink wat paracetamol al op. De verloskundige gaf aan dat ik gewoon even moest gaan liggen. Ook toen ik aangaf dat ik echt bizar erge hoofdpijn had zei ze dat ik terug kon bellen als ik koorts kreeg. Na dit belletje ben ik op de bank gaan liggen en vanaf dat moment ging het alleen maar bergafwaarts. Op de bank lag ik onder drie dekens nog steeds te trillen van de kou en naast de hoofdpijn kreeg ik last van mijn buik. Toen ik op een gegeven moment begon te ijlen vond Lex het genoeg geweest en besloot hij de huisartsenpost te bellen.

Spoed

De arts die Lex aan de lijn kreeg bij de huisartsenpost had gelukkig meteen door dat er iets niet goed was. Ik bleek op dat moment 41 graden koorts te hebben en dat is niet echt de bedoeling in de kraamweek. Ik moest direct naar het ziekenhuis en snel, want ook de buikpijn was zorgwekkend. Opstaan van de bank lukte amper. Ik durf over mezelf te zeggen dat ik geen piepert ben maar ik heb staan gillen van de buikpijn en hoofdpijn om van de bank af te komen.

Op de huisartsenpost aangekomen bij ons in Purmerend wist de arts niet goed wat mij mankeerde maar dat het absoluut niet goed was was duidelijk. Omdat er hier geen kraamafdeling is moest ik door naar een ander ziekenhuis, waar ik meteen opgenomen werd. Flinke tranen, want heel naïef en tegen beter weten in hoopte ik nog dat ik na een spuitje ofzo wel weer naar huis kon.

Kraamvrouwenkoorts

In het ziekenhuis kreeg ik redelijk snel de diagnose: een infectie veroorzaakt door de groep A streptokokken bacterie, oftewel kraamvrouwenkoorts. Geen pretje en vroeger een van de belangrijkste redenen waarom vrouwen stierven in het kraambed. Kraamvrouwenkoorts kan namelijk leiden tot ernstige complicaties, zoals bloedvergiftiging (sepsis) en toxische shock syndroom (TSS).

Via een infuus kreeg ik antibiotica en na een aantal dagen knapte ik redelijk op. Lex en Lewis mochten al die tijd bij mij in het ziekenhuis blijven. Oma bleef thuis met Morris om voor hem alles zo normaal mogelijk te houden. Lastig omdat ik me onze kraamperiode toch wel anders had voorgesteld. Verder vooral dankbaar voor de oplettendheid van de huisartsenpost, het had namelijk ook anders af kunnen lopen. Ander bijkomend voordeel is dat ik in het ziekenhuis een week plat heb gelegen en van de keizersnede weinig last heb gehad.