We hebben lang getwijfeld of we dit verhaal zouden delen, mede omdat we juridische stappen hebben ondernomen tegen het ziekenhuis. Maar nu we het een plekje hebben gegeven, zien we het uiteindelijk als een krachtig en bijzonder verhaal. Ondanks alles hebben we er een prachtige, gezonde dochter bij gekregen en hebben we onze sterkste kant laten zien.

De keuze voor het ziekenhuis

Zoals eerder verteld, kozen we voor een internationaal privéziekenhuis in Málaga. Onze gynaecoloog werkte daar, en we wilden daar bevallen omdat het ziekenhuis een natuurlijke bevalling promootte en faciliteiten had zoals een bevalbad. Dit werd ook duidelijk gepresenteerd op hun website en sociale media.

Onze gynaecoloog plande de inleiding van de bevalling op 20 december om 08:00 uur ‘s ochtends. We kregen een bevestiging van onze kamer en de inleiding, waarmee we naar de verzekering gingen voor goedkeuring.

De lange wachttijd

Op 20 december arriveerden we vol goede moed bij de balie van het ziekenhuis. Ik werd ingecheckt en kreeg te horen dat we even plaats moesten nemen in de wachtkamer. Wat ze er echter niet bij vertelden, was dat dit wachten vijf uur zou duren!

Terug naar huis gaan was geen optie meer; zodra je de documenten ondertekent, val je onder de verzekering van het ziekenhuis en mag je niet zomaar vertrekken. We probeerden het beste van de situatie te maken, maar het lange wachten was erg frustrerend.

Na vijf uur kregen we eindelijk te horen dat we aan de beurt waren maar er was geen kamer vrij. We werden doorgestuurd naar de spoedafdeling, waar de procedure werd uitgelegd. Vervolgens moesten we nog eens vijf uur wachten totdat er een kamer beschikbaar kwam.

Toen we uiteindelijk een kamer kregen, werd ons verteld dat de inleiding pas de volgende ochtend zou plaatsvinden. Ik moest de nacht nog ‘even’ afwachten.

De nachtmerrie begint

De volgende ochtend werd ik naar de bevalruimte gebracht, maar daar riep een verpleegkundige opeens: “De kamers zitten vol! Zelfs jouw kamer is nu bezet.”

In plaats daarvan brachten ze me naar een opslagruimte vol oud ziekenhuismeubilair en losse materialen. Er stond een bed uit de jaren ‘80, dat absoluut niet geschikt was om op te bevallen. Rondom lagen oude schermen, losse bedonderdelen en zelfs een toolbox met schroeven.

Ik gaf meteen aan dat ik hier absoluut niet wilde liggen en dat ik niet op dat bed kon bevallen het was te klein , te smal en de kussen zakte door . Ze verzekerden me dat het maar ‘heel even’ zou duren totdat er een kamer vrijkwam. Ondertussen braken ze alvast mijn vliezen, zodat de inleiding kon beginnen.

Een helse bevalling in een opslagruimte

Vrijwel direct kwam ik in een weeënstorm terecht. Mijn man ging tientallen keren vragen om een andere kamer of een geschikt bed, maar de verpleging negeerde onze verzoeken en zei alleen dat we “geduld moesten hebben.”

Toen kwam het harde nieuws: er zou geen kamer vrijkomen. Alle bevallingskamers waren bezet, en dit was de enige optie. Ik kon ook niet meer vertrekken, want ik zat al midden in de bevalling.

Het werd een ware nachtmerrie. Het bed viel telkens uit elkaar, ik had nergens houvast om mijn weeën op te vangen, en de bevalling vorderde niet—ik bleef steken op 3 cm ontsluiting. Mijn lichaam was compleet uitgeput door de stress en omstandigheden.

De epidurale en onverwachte wending

Op een gegeven moment kon ik het niet meer volhouden. Ondanks dat ik bij eerdere bevallingen altijd goed met de pijn kon omgaan en nooit een epidurale had genomen, heb ik er deze keer toch voor gekozen. Het voelde alsof ik had gefaald, maar in deze situatie kon ik niet anders.

Toen de epidurale eenmaal was geplaatst, voelde ik na 30 minuten een intense druk. Ik wist zeker dat de baby eraan kwam en riep dit meteen. Mijn man ging een verpleegster halen, maar zij wuifde het weg:

“Dat kan niet zo snel. Ze had voor de epidurale maar 3 cm ontsluiting. Maar als ze druk voelt, mag ze gewoon duwen.”

Mijn man vroeg: “En wie gaat de bevalling dan begeleiden?”

Waarop de verpleegster nonchalant antwoordde: “Kom ons maar halen als het zover is.”

Nog geen tien minuten later had ik zo’n enorme persdrang dat ik riep: “Ga NU iemand halen!” Mijn man liep opnieuw naar de verpleegsters, en ja hoor, toen kwamen ze eindelijk.

Maar toen kwam het volgende probleem: het bed had geen beensteunen. Ik kon nergens mijn benen op laten rusten en voelde ze nog steeds, ondanks de epidurale. Dus tilde ik zelf mijn benen op en begon voor mijn leven te persen.

Er was slechts één vroedvrouw aanwezig—en mijn man. Omdat de dokter niet op tijd kwam, heeft mijn man onze dochter opgevangen.

Een bijzonder moment in een bizarre situatie

Pas achteraf beseffen we hoe bijzonder dit moment was. In het heetst van de strijd focuste ik me volledig op mijn man. Hij heeft de bevalling op een heel andere, intense manier ervaren dan bij onze vorige kinderen.

Weg uit het ziekenhuis, maar geen gerechtigheid

Na deze hele situatie wilden we zo snel mogelijk het ziekenhuis verlaten, maar dat was geen optie. We waren overspoeld met emoties en probeerden ons vooral te richten op onze dochter.

We hebben vervolgens een advocaat ingeschakeld en alle bewijzen verzameld die we hadden. Maar al snel werd duidelijk dat we weinig juridische stappen konden ondernemen. In Spanje wordt er namelijk niet gekeken naar hoe de moeder de bevalling heeft ervaren, maar puur naar de medische kant. En omdat er geen medische fouten waren gemaakt en alle kamers vol zaten, had het ziekenhuis “volgens de wet” gehandeld.

Ook in gesprek met het ziekenhuis kregen we dezelfde reactie: ze hadden alles volgens de regels gedaan. De opslagruimte stond geregistreerd als ‘noodkamer’, en omdat er geen andere bedden of kamers beschikbaar waren, hadden ze het recht om deze ruimte te gebruiken.

Afsluiting

Wij gaan dit nu afsluiten, al blijven we verbijsterd over hoe dit heeft kunnen gebeuren. Wat een ziekenhuis als “natuurlijke en holistische geboortezorg” promoot, bleek in werkelijkheid een plek waar moeders in een opslagruimte zouden kunnen bevallen.

Gelukkig is het allerbelangrijkste goed gegaan: onze dochter is gezond!