Het is en blijft toch wel een dingetje he .Ik denk dat het voor heel veel moeders (en vaders?) wel herkenbaar is. In september ging ik naar de dokter met klachten waar ik wel wat bang van werd. En als ik er nu op terug kijk, had ik maanden op voorhand al een bezoekje aan de dokter moeten brengen.

Maar ja, ik ben een moeder en daar had ik geen tijd voor ofzo. Uiteraard is dit eigenlijk maar een zwak excuus, I know. Maar dus, eind september begon ik heel onscherp te zien en had ik knallende hoofdpijn. Ik werd wat ongerust, maar toch heeft het mij nog 3 dagen gekost om tijd te vinden een afspraak te maken bij mijn huisarts. Mijn bloeddruk was veel te hoog en de dokter had ook bloed geprikt om alles eens goed na te kijken. Ik kreeg medicatie om mijn bloeddruk weer te doen dalen en de volgende dag kreeg ik al een telefoontje met de resultaten van het onderzoek. 

De uitslag van de dokter

Mijn bloedwaarden waren niet zo denderend.  De dokter vroeg of ik me “moe voelde”. Ja, zei ik. Maar dat schreef ik vooral toe aan de drukte en de onderbroken nachten. Het steeds “aanstaan” en weinig rust nemen. Ze zei dat ik best wel veel bloedarmoede had en dat mijn leverwaarden gestoord zijn. Ik zou best eens langsgaan voor een ijzerinfuus en een echo van de lever. Dat ijzerinfuus wou ik toch nog eerst uitstellen en op een andere manier proberen. We besloten dat ik eerst een maand zou proberen met een hoge dosis ijzertabletten nemen en daarna nog eens een controle van mijn bloed om te kijken of het het gewenste effect had.

De volgende afspraak heeft me weer 2 maanden gekost. En ik weet écht niet hoe het komt dat ik dat steeds voor me uitschuif. Het is nu niet dat ik bang ben van de dokter. Maar ik denk dat het eerder is omdat ik het vooral “tijdverlies” vind ofzo… Je moet daar naartoe rijden en gaan zitten wachten. Op die tijd zijn er zoveel andere dingen die ik kan doen.

Helaas geen verbetering..

De resultaten waren er niet op verbeterd, dus besloot de dokter voor mij een afspraak te maken bij de hematoloog. Daar kon ik de volgende dag al terecht. Na grondige onderzoeken kreeg ik enkele afspraken voor een infuus. En het is pas na het eerste infuus dat ik heb gemerkt hoe “slecht” ik er aan toe was. Wat een verschil al! Ik had weer wat energie, kon weer wat doen in huis, we konden weer met de fiets naar school i.p.v. altijd met de auto. Ook had ik smorgens het gevoel dat ik geslapen had als ik wakker werd. Dat was daarvoor echt wel anders, ik sliep, maar werd nog moe wakker. Ik moest me echt door de dag slepen. En ik had dat helemaal niet door.

Beter voor mezelf zorgen

Mijn lichaam zat eigenlijk in het “standje overleven”. Ik weet dat ik nog niet ben waar ik moet zijn, maar die verbetering is heerlijk. Er staan ook nog wat onderzoeken op de planning, dus het kan alleen maar beteren. Nu ga ik echt wel proberen om wat waakzamer te zijn en wat beter voor mezelf te zorgen. Want ik vind het écht wel veel fijner om weer meer energie te hebben voor de kinderen. En ik vind het heel jammer dat ik er de afgelopen maanden niet was voor hen zoals ik eigenlijk wil. Het volgende weer ik nog aan moet werken is om mezelf wat me-time te gunnen. Maar zover ben ik nog niet.

Zorg goed voor je lichaam, het is de enige plek waarin je altijd moet leven 😉