Mijn oudste zoon wordt binnenkort tien. Tien! Het voelt alsof die jaren voorbijgevlogen zijn. Alsof het gisteren was dat ik vol nieuwsgierigheid naar dat kleine wezentje op mijn buik keek. En tegelijk merk ik dat er iets nieuws begint: hij maakt zich stilletjes aan los van mij.

Het moment dat je kind steeds meer zijn eigen weg wil gaan, is mooi én soms hartverscheurend tegelijk.

Steeds vaker wil hij dingen doen zonder mijn aanwezigheid.

Alleen buitenspelen, zelf naar school fietsen, zijn eigen keuzes maken. Het hoort bij opgroeien, dat weet ik. Maar voor mij voelt het alsof ik opnieuw dat moment beleef waarop ik hem ooit moest loslaten toen hij leerde fietsen. Eerst stevig vasthouden, samen vooruit trappen, en dan… plots mijn hand loslaten en hem alleen zien rijden. Trots, maar ook een beetje met de adem ingehouden.

Zo voelt dit nu ook.

Aan de ene kant ben ik trots op hem – dat hij durft, dat hij zijn grenzen verkent, dat hij vol vertrouwen de wereld intrekt. Aan de andere kant knaagt er iets in mij: een klein stemmetje dat zegt dat ik hem een beetje mis, dat ik verlang naar die momenten dat we alles nog samen deden. Als ik nu mijn fotogalerij bekijk, zie ik hem ook minder vaak terugkomen. Hij verlegt zijn grenzen en staat niet altijd naast mij, waardoor het niet meer vanzelfsprekend is om snel een foto te nemen.

Voor hem kan het allemaal niet snel genoeg gaan, voor mij mag het tempo soms wat lager.

De afspraak is dat hij vanaf zijn tiende verjaardag alleen naar school en weer naar huis mag fietsen. Laatst vroeg hij of het echt pas op 24/11 mag, of dat er misschien een mogelijkheid zou zijn dat het toch al kan op 14/11. Het deed me een beetje lachen en huilen tegelijk. Ik snap het, echt waar. Maar die tien extra dagen nog samen fietsen… daar wil ik van genieten.

Soms merk ik dat het loslaten zich ook in kleine dingen uit.

Hij wil zijn eigen broodjes smeren, zelf zijn kleren kiezen, en besluit zelfs af en toe dat hij mijn hulp bij huiswerk niet nodig heeft. Het klinkt misschien klein, maar voor mij zijn het opeenvolgende stapjes die laten zien dat hij groeit. En dat voelt soms groter dan alles wat hij ooit geleerd heeft.

Ik wil geen helikopter-moeder zijn.

Ik gun hem zijn vrijheid, zijn avonturen, zijn weg. Maar ik geniet zó van samen dingen beleven, dat het voor mij net zo’n leerproces is als voor hem. Waar hij leert zelfstandig te zijn, leer ik steeds meer los te laten. Vooral bij een oudste kind merk ik dat dat pad soms wat zwaarder voelt. Het is nieuw, spannend, en vol overpeinzingen. Bij zijn jongere broer lijkt loslaten ineens een stukje makkelijker, omdat ik het proces al eens heb doorleefd en weet welke grenzen er zijn en waar ze liggen.

Wat ik probeer te onthouden, is dat loslaten niet betekent dat je afstand doet of niet meer betrokken bent.

Het betekent dat je vertrouwt. Vertrouwen dat je kind zijn weg kan vinden, dat hij fouten mag maken en daar van leert. En dat ik er altijd ben als hij mij nodig heeft. Dat vertrouwen voelt soms kwetsbaar, maar het is ook prachtig om te zien hoe hij groeit door zijn eigen keuzes te maken.

Misschien is dat wel de essentie van moederschap:

Steeds opnieuw vasthouden waar het nodig is, en loslaten wanneer het kan. Net zoals bij dat fietsen – weten dat hij zonder mijn hand verder kan, maar dat ik altijd in de buurt ben als hij mij nodig heeft.